Geduld is een schone zaak..

Na luang prabang stond Vang Vieng op de planning. Een dorpje op de weg naar de hoofdstad van Laos, vientiane. De verhalen die we over Vang Vieng hadden gehoord waren aantrekkelijk; veel feesten en tubing. Tubing? Ja, later hoor je wat dit geweldige spektakel inhoudt.

De busrit van Luang Prabang naar Vang Vieng was.. bijzonder (alweer). Veel, heel veel bergen en slechte wegen. Ik genoot van het prachtige uitzicht, onbeschrijfelijk. Soms waren we zelfs zo hoog, dat we midden in de wolken zaten en niks konden zien.. (Shit, als wij niks kunnen zien, kan de chaffeur ook niks zien !? Waaah!) Ik stelde mezelf gerust met het feit dat hij dit ritje waarschijnlijk meerdere keren per week deed, en toen we moesten stoppen om de motor af te laten koelen negeerde ik de geur alsof iets op t punt stond te ontploffen. Ik maakte mezelf wijs dat het gewoon een plaspauze was. Midden op een berg. Zonder wc, zonder stoeltjes..

Na aankomst in Vang Vieng gingen we naar het guesthouse waar mn Gaylords ook zaten. Yeey!! Prima guesthouse, beetje harde bedden. Maar, ik was allang blij dat ik mijn kamer niet meer alleen met Martin hoefte te delen maar met z'n 4en op een kamer zaten. Ik had schoongenoeg van zijn attitude en na een dronkenbui waarin hij mij vertelde dat hij me zo leuk vond en het vreselijk vond dat ik hem elke keer afwees en me als een bitch gedroeg was de maat voor mij vol. Ik had geen zin meer om "alleen" met hem te zijn! Dus de kamer voor 4 kwam goed uit.

Zwemmen en Tubing
Vang Vieng is een klein schattig dorpje op het eerste aanzicht. Geen grote shoppingmalls, geen grote luxe hotels.. ze hebben zelfs geeneena straatnamen! Op het eerste aanzicht ziet het er dus rustig uit. Dit veranderd echter als de zon onder gaat. De barretjes openen hun deuren, zetten de speakers aan en de Backpackers zijn overal te vinden.

De dagen in Vang Vieng bestonden dus vooral uit westers eten (happy menu's...), feesten en Tubing. Ja, maar wat is dat Tubing nou eigenlijk? Het is geweldig ! Een kroegentocht op de Mekhong, op een band. Dit houdt in dat je 4 barretjes af gaat op een band! (vroeger 20, maar omdat er een aantal ongelukken zijn voorgevallen heeft de gemeente het aantal barretjes beperkt gemaakt). Voor elk shotje en drankje in elke bar krijg je een armbandje.. dat is waarschijnlijk de enige reden dat ik mijn goede voornemen om NIET dronken te worden had verbroken. Ik hou van armbandjes !! Bij de 3e bar was het raak. Ik speelde volleybal met backpackers uit de hele wereld, dronk cocktails en kwam erachter dat k een verborgen talent had voor hoola-hoopen. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe ik bij de 4e bar terecht ben gekomen..

Kaart lezen ? Hoe dan ?
De volgende dag vertrok ging ik mn boys achterna, die al vertrokken waren naar de hoofdstad, Vientiane. Ik was weer even toe aan wat privacy en tijd alleen dus nam afscheid van Sarah, Steff en Martin en ging er alleen op uit. Bij aankomst in Vientiane kwam ik er eindelijk achter hoe ik een kaart Moest lezen. Nu pas ? Ja, ik realiseer me nu eindelijk waarom ik elke keer verdwaald raak. Ik heb altijd een kaart bij me, en ik kijk ernaar.. maar eigenlijk lees ik hem niet echt. (Wat deed ik er dan mee ? Geen idee!) Maar deze keer had ik geen keuze, aangezien de tuktuk chaffeur me wijsmaakte dat hij me in het centrum had afgezet terwijl ik eigenlijk nog aan de rand van het centrum zat. Met een backpack op mn rug, 38 graden en een brandendr zon op mn bol ging ik opzoek naar het guesthouse waar mn vrienden zaten. Poeh, gevonden! Tijd voor een douche en een massage.

Is dit een hoofdstad ?
Ik kwam er al snel achter dat Vientiane geen echte aziatische hoofdstad is. Het is er rustig, geen shoppingmalls en grote gebouwen. Alleen veel tempels, Die ik een voor een op de fiets af ging. Allemaal leuk een aardig. Totdat ik een school voor monniken in wilde gaan en aangevallen werd door 3 wakende honden. Omdat de hygiene hier eens stuk minder is, ben ik als de dood dat ik gebeten word en hondsdolheid of weet ik het wat krijg. Daar stond ik dan. In een plantenbak, me lichaam om een boom heen gewikkeld, schreeuwend voor hulp... Great!

Aangezien er in Vientiane weinig te doen en te zien was, besloten we door te gaan naar het zuiden van Laos. 4000 islands ! We namen een sleepingbus. "Een 2 persoonsbed voor 2 personen" uhu, eerder een half 1 persoonsbed voor 2 personen. Prima voor kleine laotianen, vreselijk voor "grote" lompe westerse backpackers. Na een zwaar nachtje met weinig slaap en veel heuvels was ik toe aan een lekker ontbijt. Op de planning stond om een dag in Pakse te blijven, om vervolgens de volgende dag door te gaan naar Si Phan Don (4000) islands. De jongens hadden opeens besloten om toch gelijk door te gaan. Ik was pissig en had pijn in mijn rug, dus ik zat er aan te denken om dan maar in m'n eentje een nachtje te blijven. Deze gedachte veranderde (natuurlijk) weer snel..
Een zwerver kwam naar onze tafel gelopen terwijl we zaten te ontbijten. Hij hield zijn hand op. De goedhartige Mick dacht dat hij om een aansteker vroeg dus bood hem er 1 aan. "Kob djai !" (Bedankt) zei hij, en greep vervolgens mijn heerlijke welverdiende ontbijt van mijn boord. UH WHAT ? oke, ik beschouw dit maar gewoon als een teken ; ik moet hier niet langer blijven. 4000 Islands it is!

De tuktuk chaffeur die ons van het busstation naar het noorden had gebracht wilde ons ook graag naar de bus(dachten we toen nog) naar Si Phan Don brengen. De eerste oprecht aardige tuktuk bestuurder die ik ben tegengekomen. Hij bracht ons langs een ATM -> geldautomaat (die schijnen ze op de eilanden niet te hebben) en veroverde Mick zijn country hoed. Een leuk ritje over de slechte onverharde wegen naar het lokale busstation. Hier was veel te zien. De stoeltjes vielen bijna uit elkaar (Mick had ze alweer gesloopt met zijn een tinkeltje lompe australische lichaam). Wij hadden de grootste lol, de geirriteerde locals wat minder..
Al snel kwamen we erachter dat het geen luxe bus zou worden, maar een lokale gedeelde taxi. Een soort truck met in de achterbak stoeltjes. Daar gingen we, in de truck volgepropt met kippen, zakken met levende vissen, producten en locals, op naar de 4000 islands. Hoopte we dan.

Na een stoffige hobbelige rit van 4uur, een km lopen naar de rivier en het vinden van vervoer naar de eilanden kwamen we aan op Don Det. Prachtig! We vonden een bungalow bij een aardig vrouwtje, die ons ook gelijk een zak met wiet aanbood.. euh nee dankje. Haha! We lagen in hangmatten en genoten van de sunset.

Toch waren we niet helemaal tevreden met de bungalows, en besloten de volgende dag te switchen. Het vrouwtje was opeens niet meer zo aardig en begon te schreeuwen: WHERE YOU GO!? En ze werd boos in haar taal. Wat ze niet wist is dat Brand, onze Thai guy ook Lao kan. Hij werd boos (love it, ziet er zo leuk uit en het klinkt ook geweldig!) Zie je het al voor je ? M'n Gaylord zet Mama (haar bungalowpark heette mama tonson ofzo, dus sindsdien noemen we haar Mama) even op haar plekje!

Sunsetbar - Perfect!
We vonden nieuwe bungalows, een tikeltje aan de dure kant maar aan de rivier, met sunset en 2 hangmatten per bungalow. Hier hadden we de tijd van ons leven.. we relaxten, Lagen in de zon, lagen in onze hangmatten, lagen in de bedden In het restaurant.. en voerde vrij weinig uit behalve fotoshoots en spelletjes. De enige bar die hier te vinden was, was een reggae bar waar het veelste heet was en het werd gerund door een dude die net iets te veel wiet had gerookt. (Het hele eiland rookt hier wiet, zelfs de oudjes, daarniet van..) we wachtten langer dan een uur op ons eten en drinken.. We besloten dat we hier nooit meer naar toe gingen. (dacht ik dan). We relaxen hier dus veel, gingen niet uit en brachten avonden door in onze hangmat, kletsend over avonturen. Lachten om elkaars grappen, en om lompe Mick die gisteravond (natuurlijk) zijn hangmat brak. " ah thats great, I dont need a scale.. this says enough" ook zijn er hier heel veel schattige zwerfhondjes. Ze zien er gezond uit en houden van aandacht, spelen en knuffelen.. het eilandje is erg beperkt.. geen harde wegen, alleen motorbikes en fietsen. Het zoontje van de eigenaar van Sunsetbar bezit als enige op het hele eiland een auto!! (Zie foto)

Het enige wat we hier ondernomen hebben is een fietstocht naar het andere eiland. Heerlijk, fris windje en een zonnetje. We gingen opzoek naar een waterval.. en die vonden we ! Met een schattig strandje en een leuke bar. Een fijne dag, die eindigde met een paar heerlijk verfrissende onweersbuien..

Geduld hebben en blij zijn met wat je hebt!
Sinds mijn eten in Pakse van mijn boord werd gegrepen, lijkt het alsof er een soort vloek over me heerst. Elke keer, in elk restaurant .. ongeacht waar ik ben of hoe laat het is gaat er iets mis met mijn eten. Ik moet of Heeeel lang wachten, zo lang dat de rest al klaar is, of ze vergeten me, of het gene wat ik wil is er niet, ik krijg een verkeerd gerecht.. noem het maar op.

Ik wilde leren om meer geduld te hebben en blij te zijn met wat ik heb, en dit is de ultieme test. Ik moet zeggen : het gaat me best goed af. Ik eet tot nu toe alles wat me voorgeschoteld word, ook als het fried noodles zijn ipv noodle soup (waar ik nou juist zoooo'n trek in had!!) Of als het een pasta is geworden ipv een burger.. zolang het mn buik maar vult denk ik dan. Ik moet tenslotte blij zijn dat ik eten kan kopen en de kans heb om zowat aan de andere kant van de wereld nieuwe ervaringen op kan doen ! Een hoop jongeren leven een heel ander leven..

Vanavond word waarschijnlijk weer hangen in de hangmat en genietem van de onweer in de bergen.(elke avond.. prachtig uitzicht!) Morgen vertrek ik naar Cambodia! Nog 12 dagen en dan ben ik weer in Nederland.. wat gaat de tijd toch snel..